Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος της ιστορίας μας, το Λασίθι κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας (1649 - 1898) - Μέρος 1ο, η συμπεριφορά των Οθωμανών κατακτητών ήταν πολλές φορές βάναυση και καταπιεστική. Σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, για κάθε δράση δημιουργείται πάντα και μια αντίδραση. Στην περίπτωση μας, η αντίδραση αυτή ήρθε από τους γνωστούς μας χαΐνηδες, οι οποίοι αποτέλεσαν το επαναστατικό μέτωπο της εποχής.
Οι Οθωμανοί υπερτερούσαν σημαντικά σε άνδρες και πυρομαχικά, όμως τα Λασιθιώτικα βουνά αποτέλεσαν ασφαλές καταφύγιο και εθνικό ορμητήριο για τους Λασιθιώτες χαΐνηδες, καθώς και για τους υπόλοιπους επαναστάτες των γειτονικών επαρχιών. Στα βουνά αυτά, οι χαΐνηδες κατάφερναν να κρύβονται σε μικρές σπηλιές, να στηνουν ενέδρες και τελικά να ξεφεύγουν από κάθε λογής μυστικά περάσματα. Οι άνθρωποι αυτοί έγιναν το βαρύ χέρι και ο σκληρός τιμωρός των Τούρκων που αυθεραιτούσαν σε βάρος των χριστιανών, και αποτελούσαν έναν συνεχή κίνδυνο κατά των κατακτητών.
Ένας από τους πιο γενναίους και αγνούς αγωνιστές της εποχής εκείνης, υπήρξε ο Ε. Καζάνης από το χωριό Μαρμακέτο. Προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο με τους αγώνες του κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, ενώ προσέφερε σημαντικό έργο και μετά το πέρας της επανάστασης. Έμεινε γνωστός ως ο πρωτοκαπετάνιος του Λασιθίου, ενώ σύντροφος και συμπολεμιστής του ήταν ο Καπετάν Βασιλογιώργης από τον Άγιο Χαράλαμπο.